Onlangs kreeg ik de No Depression nieuwsbrief waarin Bob Martin’s bovengenoemde plaat gememoreerd werd. Eindelijk rechtvaardigheid?
Bob Martin is een redelijk uniek geval, hij blinkt namelijk uit in eenvoud. Toen zijn “The River Turns the Wheel” verscheen werden mijn voeten spreekwoordelijk onder me vandaan geslagen. Wat was dit een schitterend album; ik werd geraakt door het hoge percentage aan puurheid.

Deze plaat was (en is) wat mij betreft de meest ultieme samensmelting van blues en folk die ik ooit gehoord had. Zondermeer een van de topalbums van dat jaar. Hier moest ik beslist meer van weten en hebben. Wist na aanzienlijk speurwerk zijn LP “Last Chance Rider” aan mijn collectie toe te voegen. Met een song als Hotel St. James bevestigde dat album andermaal dat Martin een enorm talent was. Ik had gelezen over “Midwest Farm Disaster” maar vond 1972 net iets te ver terug in de tijd, en bang voor teleurstelling als zijnde de zoveelste Dylan kloon liet ik deze plaat indertijd links liggen. In 2000 verscheen het uitgebalanceerde Next to Nothin’ waarmee Bob wederom liet horen dat hij allerminst het kunstje verleerd was.

Nu, meer dan 35 jaar later, is Midwest Farm Disaster opnieuw uitgebracht, en relatief eenvoudig verkrijgbaar. Een les geleerd, laat een jaartal je niet behouden van aankoop want deze tijdloze schijf biedt veel: passie, verlangen, melancholie & hard luck. Zoals ik al eerder schreef de perfecte synthese tussen country-folk en blues. Een uitzonderlijke singer songwriter met het fenomenale talent door te boeien met eenvoud. Op een vervolg hoeven we overigens niet lang te wachten, want voor begin 2009 verschijnt Bob Martin’s nieuwste. Naar verluidt een live plaat. Gezien het rijke verleden aan songmateriaal zit deze man met smart te wachten. Onnatuurlijk groot talent.

 

Smp